Mashid is hoogzwanger als ze met een muts over het hoofd haar appartement
in Teheran wordt uitgeleid. Ze mag niet spreken, ze mag zich niet verweren
als men het kind in haar armen weghaalt, ze krijgt geen gehoor als haar
dikke buik in elkaar krampt. Ze moet zeggen waar haar man is, maar ze weet
zelf niet waar hij heen is.
Vanaf die dag ervaart ze aan den lijve wat ze al jarenlang voorvoelde,
dat Iran - het land waar ze van houdt - haar ook vreselijk pijn kan doen.
De gevangenis is een nachtmerrie, haar vrijlating een financiële aderlating.
Haar vluchtpogingen uit haar land gillen na in haar dromen. Met een bed
in België komt nog steeds de vrijheid niet. Haar gezin kabbelt op
de grillen van onbetrouwbare mensen, trage asielprocedures en lastige levenswendingen.
Haar lijden duurt jaren, meer dan tien. Terwijl ze in de wachtzaal van
een nieuw leven zit, graaft ze de herinneringen aan haar en ons land naar
boven. Niet in de ik-vorm, dat is al te pijnlijk. Ik ben geen ik meer,
zegt ze. Ook haar naam wil ze niet gedrukt zien. Iran bespiedt zelfs in
het buitenland, en weet achtergebleven familie te vinden.
Weg van Iran vertelt in haar plaats een verhaal van pijn, vluchten
en nergens aankomen. Het schetst beeld en achtergrond bij een land dat
veraf is maar dat via berichten over gesmoorde protesten en militaire dreiging
soms gevaarlijk dichtbij dreigt te komen.
Bij u in huis op: dinsdag |
| Andere titels binnen de rubriek: |
| Waargebeurde verhalen
|
